دلم گرفته    نه از خودم    نه از عشقم    نه از زندگیم    نه از دنیا

       دلم گرفته چون فکر میکنم تنهام اما نیستم من خالیم یه نیمه خالی از همه چی

دلم گرفته چون نمیتونم به کسی که عاشقشم بگم دوست دارم

     دلم گرفته چون بهشت زیر پایه کسیه که زندگیو برام جهنم کرده

دلم گرفته چون کلید همه قفلای زندگیم پیش تو باید باشه و تو هیچی نیستی جز یه هاله و یه صدای غریب از درونم .

تو کسی نیستی که بشه بهت تکیه کرد تو یه تکیه گاه نیستی فقط یه کابوسی واسه زندگی من دیدنت خوشحالم نمیکنه عذابم میده تو هیچ وقت به من آب و نان ندادی حس اینکه که غیر عادیم تو به من نگاه های ترحم آمیز بقیه رو دادی که فکر کنم من مثه خودشون نیستم کامل نیستم.

کاش تو نبودی یکی دیگه بود یا اصلا هیچ کسی نبود تا منم نباشم.چرا فکر میکنی هیچی کم ندارم چرا فکر میکنید رفاه مالی آرامش درونیم واسم میاره؟؟؟؟!!!!!

و حالا که یکی دوسم داره و میتونه حتی واسه یه لحظه کاری کنه که فراموش کنم اون حس خالی بودن همیشگی رو ازم دورش میکنید؟

من چه جرمی مرتکب شدم که محکوم به تنهایی تا ابدیتم؟؟؟